Handelingen
Handelingen 18
Daarna vertrok Paulus uit Athene en ging naar Korinthe.
Hier trof hij een Jood aan, Aquila geheeten, afkomstig uit Pontus, die onlangs met zijn vrouw Priscilla uit Italie was gekomen, omdat Claudius gelast had dat alle Joden Rome moesten verlaten. Hij voegde zich bij hen,
en omdat zij hetzelfde beroep hadden(-)zij waren tentenmakers(-)bleef hij bij hen en werkten zij samen.
Iederen sabbat hield hij toespraken in de synagoge en overtuigde Joden en Grieken.
Toen Silas en Timotheus uit Macedonie waren gekomen, wijdde Paulus zich geheel aan de prediking en betuigde aan de Joden dat de Christus Jezus is.
En toen zij hem op smalende wijze bestreden, zeide hij tot hen, terwijl hij zijn kleederen uitschudde: Uw bloed zij op uw hoofd! Ik ben er verder niet verantwoordelijk voor. Van nu af ga ik naar de heidenen.
Hij ging dan van daar weg en nam zijn intrek bij zekeren Titus Justus, een godvreezende, wiens huis naast de synagoge stond.
Crispus, de opziener der gemeente, werd met geheel zijn gezin geloovig, en vele Korinthiers die hem hoorden namen het geloof aan en werden gedoopt.
Eens zeide de Heer in een nachtgezicht tot Paulus: Vrees niet, maar spreek en zwijg niet;
want ik ben met u, niemand zal de hand aan u slaan om u kwaad te doen, want in deze stad behooren velen mij toe.
Hij bleef dan aldaar anderhalf jaar, onder hen het woord Gods predikend.
Maar toen Gallio landvoogd van Achaje was, stonden de Joden eenparig tegen Paulus op en voerden hem naar den rechterstoel,
klagend: Deze man haalt de menschen over om god te vereeren op een wijze die in strijd is met de wet.
Toen Paulus den mond wilde openen, zeide Gallio tot de Joden: Joden, indien er sprake was van eenig onrecht of strafbaar misdrijf, zou ik u, zooals vanzelf spreekt, aanhooren.
Maar betreft het vraagstukken van een prediking, van namen en van uw wet, daarvoor moet gijzelf zorgen. Ik wil over zulke dingen geen rechter zijn.
Zoo dreef hij hen van zijn rechterstoel weg.
Zij allen grepen nu Sosthenes, den opziener der gemeente, en gaven hem voor den rechterstoel een dracht slagen; en Gallio trok zich hiervan niets aan.
Nadat Paulus nog vele dagen daar gebleven was, nam hij afscheid van de broeders en voer naar Syrie af, in gezelschap van Priscilla en Aquila, nadat hij in Kenchreen zijn hoofd had laten scheren; want hij had een gelofte gedaan.
Zij kwamen dan te Efeze, waar hij, de anderen achterlatend, zelf in de synagoge ging en tot de Joden sprak.
Toen zij hem verzochten daar eenigen tijd te blijven, bewilligde hij daarin niet,
maar nam afscheid van hen met de belofte: Zoo God wil, kom ik bij u terug(-)voer van Efeze af
en begaf zich naar Cesarea. Hij ging de stad in, begroette de gemeente en begaf zich naar Antiochie.
Daar bleef hij eenigen tijd, vertrok weer en doorreisde achtereen Galatie en Frygie, al de broeders in het geloof versterkend.
In Efeze nu kwam een Jood, Apollos genaamd, uit Alexandrie afkomstig, een welsprekend man, zeer bekwaam in de Schriften.
Deze was onderwezen in den weg tot den Heer, sprak met groote geestdrift en gaf nauwkeurig onderricht in wat Jezus betrof, niets wetend dan den doop van Johannes.
Met vrijmoedigheid begon hij in de synagoge op te treden. Maar toen Priscilla en Aquila hem hoorden, namen zij hem tot zich en legden hem den weg tot God nauwkeuriger uit.
En toen hij naar Achaje wilde doorreizen, moedigden de broeders hem hiertoe aan en schreven aan de leerlingen dat zij hem goed moesten ontvangen. Hij, daar gekomen, steunde door zijn gaven zeer hen die geloovig waren geworden.
Want met groote kracht bestreed hij de Joden en bewees in het openbaar uit de Schriften dat de Christus Jezus was.
