Handelingen

Toen in dien tijd het aantal der leerlingen steeg, begonnen de Griekschsprekende geloovigen tegen de Hebreeuwsch[ -]sprekende te morren dat hun weduwen in de dagelijksche bedeeling werden over het hoofd gezien.

Daarom riepen de Twaalve al de leerlingen bijeen en zeiden: Het gaat niet aan, dat wij om de armenzorg de prediking van Gods woord zouden verwaarloozen.

Ziet dan om, broeders, naar zeven mannen onder u, van goeden naam, vol geest en wijsheid, die wij dan ter behartiging daarvan zullen aanstellen;

terwijl wij zullen voortgaan met het gebed en de bediening van het woord.

Deze voorslag behaagde aan allen, en zij kozen Stefanus, een man vol geloof en heiligen geest, Filippus, Prochorus, Nicanor, Timon, Parmenas en Nicolaus, een Jodengenoot uit Antiochie.

Zij plaatsten ze voor de apostelen, en dezen baden en legden hun de handen op.

Het woord Gods wies, het aantal der leerlingen te Jeruzalem vermeerderde sterk, en een groote menigte priesters traden tot het geloof toe.

En Stefanus, vol genade en kracht, deed groote wonderen en teekenen onder het volk;

maar eenigen die behoorden tot de synagoge die heette de synagoge der Vrijgelatenen, der afkomstigen uit Cyrene en uit Alexandrie, en tot die uit Cilicie en Azie stonden op om met Stefanus te redetwisten,

doch waren niet opgewassen tegen de wijsheid en geestdrift waarmee hij sprak.

Zij hitsten het volk, de oudsten en de schriftgeleerden op, vielen op hem aan, sleepten hem mee, brachten hem voor den Grooten Raad

en deden valsche getuigen optreden, die zeiden: Deze man spreekt voortdurend tegen deze heilige plaats en de wet;

want wij hebben hem hooren zeggen dat die Jezus de Nazarener deze plaats zal afbreken en de zeden die Mozes ons heeft overgeleverd veranderen.

Toen nu allen die in den Raad zaten in spanning de oogen op hem richtten, zagen zij dat zijn aangezicht aan dat van een engel gelijk was.