Job

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht [niet] mijn oog in hunlieder verbittering?

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

Die met vleiing den vrienden [wat] aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor [ieders] aangezicht.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij [den] [ondergang] vanwege de duisternis.

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

Zij zullen ondervaren [met] de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.